«Εδώ που φτάσαμε, είμαι ικανός να το διαρρήξω!» είπε μισο-αστεία μισοσοβαρά ο μαραγκός.
«Πώς, βρε ; Θυμάσαι τι είναι σήμερα; Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Θα γίνεται πανζουρλισμός στην πλατεία με τις ξαπλωστρες. Έχουν ετοιμάσει βεγγαλικά, μουσικές εκδηλώσεις, χαμός θα γίνει. Όμως έχω μια ιδέα για το πώς θα βρούμε τον χώρο με τους καναπεδες. Ίσως να τα καταφέρουμε με λίγα χρήματα».
«Πώς δηλαδή;»
«Η φίλη μου  είναι πολύ καταφερτζού. Γνωρίζει όλο το προσωπικό των γειτονικών κτιρίων, από τους προϊσταμένους μέχρι τις καθαρίστριες. Όπως διαπίστωσες και μόνος σου, είναι ιδιαίτερα κοινωνική. Ίσως να την πείσω να εξοικονομήσει το κλειδί της εισόδου για ένα βράδυ. Είτε με λάδωμα είτε στα κρυ­φά. Πάντως είμαι σίγουρη ότι θα το προσπαθήσει».
«Ας μη χάνουμε χρόνο τότε. Μπορείς να τη συναντήσεις; Ωραία. Πάρε αυτά τα χρήματα. Ίσως ν’ ανοίξουν τις πόρτες στα επιπλα κορινθος κυριο­λεκτικά και μεταφορικά. Κι όσο για τις καρεκλες, μην ανησυχείς. Αυτό δεν είναι μειονέκτημα, μάλλον θετικό είναι. Κανείς δε θα κοι­τάξει μέσα στο χαμό ποιος πηγαινοέρχεται στο σπίτι.