Το κουτί διέγραψε μια τροχιά μέσα στο ημίφως του δωματίου και αναπηδώντας στα πλακάκια, στο κατώφλι της πόρτας, έπεσε μέσα στις δυνατές φλόγες, τινάζοντας στάχτη και σπίθες. Οι καυτές γλώσσες υπο­δέχτηκαν με βουλιμία το αντικείμενο της θυσίας. Χίμηξα με ορ­μή προς την εστία. Είχα ξεχάσει τα πάντα: τον καναπέ, τις δρα­ματικές αποκαλύψεις, το έπιπλο που κρατούσα. Όλη μου η ύπαρ­ξη είχε συρρικνωθεί σε μια ανοιχτή παλάμη που ήταν έτοιμη να χωθεί και στο πιο καυτό καμίνι για να διασώσει το πολύτιμο μυ­στικό για τα σαλονια κλασικά.
Όμως ο καναπές ήταν πιο έτοιμος από μένα γι’ αυτή την εξέ­λιξη. Η φόρα μου ανακόπηκε καθώς ξεπετάχτηκαν μπροστά μου με κρότο πύρινες γλώσσες. Ο αδερφός μου -μπορώ πια να τον α­ποκαλώ έτσι- είχε πετάξει προς το μέρος μου το πρώτο τραπεζάκι ήταν αποσπασματικά χτυπήματα όταν η τύχη ή η απροσεξία επέ­τρεπε μια στιγμιαία απελευθέρωση των χεριών μας. Η αγωνία και η σωματική σύγκρουση είχαν κάνει τα σώματα μας να λούζο­νται στον ιδρώτα.