«Μα υπάρχει αυτή η καρέκλα;»
«Όχι, υπάρχει όμως για μένα, όπως και τα υπόλοιπα έπιπλα…»
«Ξέρετε, κι εμένα μ’ αρέσει να διαβάζω στο γραφείο μου… Έμεινα πολύ στο σπίτι κι όταν ξεπετάχτηκε ο γιος μου διέθε­τα άφθονο χρόνο», είπε κι εκείνος ενώ καθόταν στον άνετο καναπέ του ένιωσε ένα ξαφνικό τσίμπημα, σαν ένα άγνωστο ρεύμα να περνούσε από το σώμα της στο δικό του. Να κατασκευάζει μια γυναίκα έπιπλα ήταν γι’ αυτόν το ανώτατο στάδιο της τεχνικής περιπλάνη­σης, η υψηλότερη έκφραση της τέχνης: http://www.sanfos.gr/salonia-gwnies Όταν άκουγε από μια γυναίκα «μ’ αρέσει να κατασκευάζω αντικείμενα από ξύλο…» στο μυαλό του δεν ερχόταν παρά η σεμνή μεταμφίεση του «μ’ α­ρέσουν  τα “επιπλα“». Εδώ και μερικά χρόνια είχε πα­ραιτηθεί από τις τεχνικές κατασκευές , για να μπορέσει να τα φανταστεί, να τα περιγράψει σαλόνια. Απολάμβανε τις τεχνικές περιπέτειες μόνο με τις κατασκευές των μυθιστορη­μάτων που διάβαζε. «Εδώ βρίσκεται το εργοστάσιο μου», φώναζε ενθουσιασμένος σαν τον Πούσκιν, όταν έδειχνε τη βιβλιοθήκη του. Κι έφτασε στο σημείο να μπερδεύ­ει ακόμα και το άνοιγμα των σελίδων με το άνοιγμα των συρταριών του μπουφέ.