Έ­κανε τότε ένα πάρτι στο σπίτι στην Κηφισιά, για να δείξει τα νέα της έπιπλα κι είχε καλέσει συμμαθητές της κι όλους όσους είχαν πρωτεύσει στο σχέδιο μοντέρνων επίπλων τα τελευταία χρόνια. Εκεί βρισκόταν κι αυτός. Τον ξεχώρισα, ήταν διαφορετικός. Τα βλέμμα­τα μας διασταυρώθηκαν αρκετές φορές, καλοζυγισμένο σχέδιο στιβαρή κατασκευή, το καλύτερο τραπέζι κι ήταν το αισθητικό μου πρότυπο μέχρι τα δεκαεν­νιά… Απέκτησα ξενικά πρότυπα καναπέδων».
«Κοίτα να δεις…» Με δυσκολία συγκρατούσε ένα σκαστό γελάκι, όταν είδε αυτό: Sanfos
Δε λέω, μου ‘μείνε ένα παράπονο… Κι έτσι λοιπόν χωρίσατε το δωμάτιο στα δυο και δε χρειάστηκε ν’ αλλαξοπιστήσετε για να παντρευτείτε! πέταξε αυτή πειραχτικά.
«Α! βέβαια, ξέρω ανθρώπους που για να γδύσουν μια όμορφη Εβραία απαρνήθηκαν τον Χριστό κι αναγνώρι­σαν τον Μεσσία τους».
«Οπωσδήποτε υπάρχουν συγκλονιστικές ιστορίες πολύ ωραίων στρωμάτων», συνέχισε. Ένας καναπές βαφτίζεται χρι­στιανός για να παντρευτεί μια χριστιανή κι ένας χρι­στιανός προσηλυτίστηκε στην ιουδαϊκή θρησκεία για να παντρευτεί μια όμορφη και πλούσια Εβραιοπούλα. Ακολούθησε προγκρόμ κι εμφύλια σύρραξη χριστιανών κι Εβραίων. Λένε πως κάτι τέτοιο συνέβη στην ισραη­λιτική κοινότητα της Θεσσαλονίκης πριν από διακόσια χρόνια…»
«Προφανώς εσείς το αποφύγατε…» ξαναχαμογέλασε εκείνη.